Met deze blog als hulpmiddel coach ik mezelf naar mijn doel van een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Niet alleen in mijn verstand, maar vooral in mijn gevoel. Beeldend zal ik vertellen over wat ik in mijn tocht der tochten ontdek.
Voor een uitgebreide uitleg verwijs ik naar mijn eerste blog ‘ik ben fantastisch’. Voor een overzicht van alle blogs ‘zelfontdekking’.

Er is ergens in mij een diepe wens om afwijzing te ervaren. 
Dat is natuurlijk een rare wens. Het is dan ook niet dat ik dat bewust wens.
Bewust wens ik namelijk het tegenover gestelde: bewust wens ik gewenst te zijn.
Bewust en onbewust is er in mij een diep verlangen naar gewenst te zijn.
Dit verlangen gaat samen met mijn angst om ongewenst te zijn.

Hand in hand liggen ze te rusten in iedere cel in mijn lichaam. Als een Siamese tweeling rustig aanwezig in mijn ‘zijn’ liggen ze samen te wachten.
Ze wachten op het moment.
Dat moment dat één van de twee de ander overleeft.

Ik voel de spanning in mijn benen. Het doet fysiek pijn. Mijn benen doen pijn.
Het is de spanning van de strijd tussen angst en verlangen.

Vóór de conceptie van mijn ‘zijn’ was ik zeer gewenst door mijn moeder en werd ik met volle overgave niet gewenst door mijn vader, anti-gewenst.
En zo begon mijn ervaring met mijn ongewenst voelen al voordat ik kwam te ontstaan. En heb ik het vermaakt tot één van mijn twee basis levenslesthema’s. Het concept vertrouwen vormt mijn tweede levenslesthema.

Toen ik 6 was, had mijn vader het plan gevat het gezin te verlaten. Als papa’s kindje wilde ik met hem mee. Vanuit al zijn aangeleerde overtuigingen van toen, besloot hij éénzijdig dat het beter was dat ik bij mijn moeder zou blijven. Hij wilde absoluut geen suikeroompje worden en zei dus tegen mij:
,,Je mag me pas komen opzoeken als je 16 bent.”
…
Ik heb met mijn 6 jarige lijfje mezelf aan zijn been geketend. Met al mijn kracht heb ik hem vastgehouden en geroepen dat hij me mee moest nemen…
Klinging noemen ze dat.
Ik was niet sterk genoeg.
Misschien, als ik… Als ik hem nou harder had vast gehouden. Beter mijn best had gedaan. Of duidelijker was geweest.
Hij maakte me los en zette mij opzij. Hij was weg…

Van mijn 6de tot mijn 16de stond alles in het teken van het zien van mijn vader als ik 16 zou worden. Drie dagen na het weggaan was mijn vader alweer terug.
En mijn 16de verjaardag had ik dan ook bij hem gevierd. Want mijn ouders zijn uiteindelijk wel gescheiden, maar kozen toen voor co-ouderschap.

Mijn hele leven heb ik afwijzing ervaren. Ik heb het ook uitvergroot en opgezocht, omdat ik in de kern mezelf afwees.
Ik heb geworsteld met het thema afwijzing. En de laatste tijd kan ik het meer en meer accepteren. Voel me steeds meer gewenst. Ik wens mezelf. En toch…

Altijd opzoek naar afwijzing om uiteindelijk dat ene traumatische moment in mijn leven over te kunnen doen.
Om op dat ene moment toen ik 6 was, me niet afgewezen te voelen.
Precies daarom ben ik opzoek naar afwijzing, creëer ik afwijzing.
Ik creëer afwijzing zodat ik in ‘dat’ moment niet afgewezen werd…

Dat moment komt nooit. Afwijzing is afwijzing. In het moment van afwijzing is er geen plaats voor gewenst zijn. Het is onmogelijk om dat te beleven.
Dacht ik…

De man die ik al 2 jaar aan mijn zijde wens, onbereikbaar was, en die de afgelopen weken mijn hart aan het veroveren is, beloofde op visite te komen.
De vader van mijn meiden had vlak voor de komst van deze man, mijn meiden thuis gebracht. Hij vroeg mij waarom ik zo gespannen was.
Ik vertelde hem dat mijn benen ontzettend pijn deden en dat ik bang was dat de man die mijn hart aan het vangen was, niet zou komen.

De vader van mijn meiden vertrok. Ik deed allemaal kleine waarnemingen waardoor ik dacht dat mijn date er al was. Waarnemingen die ik compleet zou vergeten, want toen ging mijn telefoon.
Mijn jongste dochter nam de telefoon op.
Met de pijn nog in mijn benen en door het onverwachte bellen iets gedesoriënteerd, hoorde ik mijn jongste zeggen: ,, Hoi (naam van man), mijn moeder komt eraan.”
Ik nam de telefoon over en kreeg hem aan de lijn.
Hij zei dat hij het niet ging redden. Dat er iets tussendoor was gekomen. Dat hij ook niet wist of hij het überhaupt ging redden deze avond.

Ik vond mezelf compleet in mijn comfortzone. Ik voelde de pijn in mijn benen bevestigd. De pijn in mijn benen zwelde ook iets aan.
Ik verplaatste mij naar boven, omdat mijn meiden beneden zaten en dat was mij te druk.

Voor het eerst van mijn leven voelde ik geen paniek. Er was geen paniek.
Ik vond het wel jammer, maar ik was van plan de pijn dit keer gewoon te voelen, te laten zijn.
Misschien zou ik het voelen de ruimte kunnen geven om rustig los te laten, in plaats van het te onderdrukken. Het te be-strijden.

Al die tijd was ik ook nog aan de telefoon.
Toen hoorde ik door de telefoon een piepend geluid.
Het piepende geluid kwam echt binnen. Het bracht mij uit mijn gedachten, naar het hier en nu.
Toen hoorde ik ook de schuifpui beneden.
Het piepende geluid uit de telefoon was mijn schuifpui…

Complete PANIEK bij mij!!!

Wat nou? WTF!!!
…

Complete paniek. Niets meer om me aan vast te houden. Compleet gedesoriënteerd.
Boos, verdrietig en in de war.
Mijn comfortzone met een piepend geluid aan stukken gereten.
Angst en verlangen uit elkaar gerukt.

Dat wat ik al zo lang gewenst heb te mogen ervaren is mij cadeau gedaan. Zo vaak heb ik gewenst dat een man die mij afwees toch ineens bij mij op de stoep stond.
Ik hoop er over een tijdje van te mogen genieten. Want op het moment zorgt het alleen maar voor verwarring en ontlading van emotie.

De arme man dacht grappig te zijn. Met zijn grap heeft hij mij diep geraakt. Hij heeft een stukje heling in mij in gang gezet.
Tegen mijn overtuiging in, mag ik mij in het moment van het ervaren van afwijzing gewenst voelen.
Ik heb er nog moeite mee, maar dat gaat goed komen!!

Tot over twee weken!