Ik zou graag een levenspartner willen.
Een leuke man om het leven mee te delen. Een prins op een wit paard, zeg maar.
Hm, een prins. Daar hoort een prinses bij. Oké?!!
Dat gaat vast lukken in dit huis met twee dochters. Even zoeken…
Al grinnikend struin ik de verschillende kasten in mijn huis af. Gelukkig ben ik alleen.
Ha! Kroontje, trouwjurk gewassen met een paars kleurblokje :-D, satijnen muiltjes. Make-up! Ja! Prinses!!
SPIEGEL!!!
Oh, wat mooi! Ik kijk naar mezelf en zie mezelf. Ik ben een prinses! Kijk nou toch.
Ik zie het en dat is dus het beeld. Maar hoe voelt dit?
Ik voel de neiging om het allemaal snel uit te trekken. Het voelt als een verkleedpartijtje. Het kijken en voelen zit blijkbaar niet op 1 lijn.
Ik besluit het zeker een halfuur aan te houden en dan nog eens in de spiegel te kijken. Een half uur van irritatie, minachting, grootsheid, lacherigheid en van alles passeert de revue.
Daar staat ze dan. Ik.
Zucht, ik geloof dat ik er zelfs een beetje verdrietig van wordt…
Echt verdrietig.
Wil niet iedere vrouw een prinses zijn?
Oké, dat prinses ding is het niet helemaal. Ik zie geen twinkeling in mijn ogen. Mijn schouders hangen enigszins. Ik voel me niet mezelf. Het is zo truttig. Ik kijk ernaar en voel ook geen enkele ambitie.
Ik geloof ook niet dat het een blokkade is dat tussen mij en mijn prinses zijn staat. Ik wil het gewoon niet.
Nog een zucht…
Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en moet de conclusie trekken dat ik blijkbaar geen prinses wil zijn. In ieder geval niet de prinses in deze vorm.
Hm, als ik er nou een drietand bij denk of een zwaard ofzo.
Ja, daar! Ik zag het! De twinkeling in mijn ogen!
En terwijl ik de jurk uittrek realiseer ik mij dat ik geen prinses ben en ook niet wil zijn.
Dan is dus de vraag; wil ik wel een prins?
En zo ontdek ik een stukje onrealistische droom. Door gewoon te passen en te voelen.
Ik heb blijkbaar een collectieve droombeeld gehad, ieder meisje wil toch een prinses zijn.
Ik laat dat beeld los. Er valt een last van mijn schouders. En ik geef het bijbehorende verdriet de ruimte.
Er is echt verdriet. Het is als het loslaten van een goede vriendin. Een vriendin die er op de achtergrond altijd was, en nu niet meer.
Dank je wel lieve prinses. Ik ben blij dat je er was. Dag lieve prinses, ik laat je los.
Ik wil een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Ik voel dat het kan.
Het is mogelijk. Als ik helemaal mezelf ben, zonder pijn en beperkende gedachten.
Ik ben onderweg.
Het is een bijzonder pad, het pad dat ik loop. Het voelt nog altijd als een groot avontuur. Er is nog zoveel te ontdekken.
Ontdek met me mee! Tot over twee weken.
Mooi Fem! En ook mooie reacties van de mensen die jou een warm hart toedragen en echt de tijd hebben genomen om hun mening toe te lichten. Ben benieuwd naar je volgende blog!
Hey lieverd,
Het is idd een collectief droombeeld. Je eigen beeld is wat anders. Wat dat is?! Dat ontdek je nog wel, misschien over 2 weken al 😀
Knuffel Marlous
Ik mis ergens een kikker in dit leuke verhaal
Nice story
Prinses zijn, prins zijn……..het zit in je of niet. Het gaat niet om uiterlijk. Het spreekwoord klopt en is uitwisselbaar:” Al draagt een aap……..” Ook een prinses en prins kunnen nog zulke mooie kleding dragen, een kroontje op het hoofd. Het gaat om wat je bent, wat je doet, wie je bent. En vooral wie is je voorbeeld. Je kunt je nog zo goed doen en voordoen, als je voorbeeld niet goed is kun je beter direct stoppen. Maar wat is goed? Perceptie van goed en kwaad, het gaat om de achterliggende gedachte. Zo hebben we allemaal een voorbeeld gehad, een held of heldin die we als voorbeeld stellen en waar we naar willen leven en op willen lijken. Ik denk dat dat de essentie is: Je voorbeeld volgen en, al is het alleen maar een gedachte, je gesterkt voelen in wat je doet en hoe je dat doet.
Liefs…….
And again you make me smile 😀
Lieve Fem wat prachtig geschreven…….
Mooi Femke! The perfect picture.. tja, er zijn nog veel mensen die zich daaraan vasthouden. Deze mensen worden ook nog wel een keer wakker. Geluk moet je in jezelf vinden en dan komt de rest vanzelf. Een partner, levenspartner die jou aanvult en waar je alles mee kunt delen, prachtig. Wanneer die op je pad komt is voor iedereen anders. Fietsend, lopend..maakt niet uit. Maar een prins..? Nee dank u.. die mag verder galopperen. 🙂
Lieve Fem, ik wilde altijd ridder zijn en Batman en, en, en…..
Jeugdhelden. Ik schreef er een verhaal over. Het komt nog naar jou toe.
Wat mooi dat jij ons een spiegel voorhoudt door zelf in de spiegel te kijken. Als wij in de spiegel kijken, zie we in het spiegelbeeld een trillende horizon. Die horizon kan net zo goed een fata morgana zijn. Even voelen welke frequentie die trilling produceert. Als wij onszelf spiegelen met een koningshuis, verdrinken we maar al te snel in jeugdhelden. Maar daar is helemaal niets mis mee. Het laat ons zien wie we niet zijn. Kunst is te ontdekken wat onze missie is.
Mmmmm: even laten landen dit. Heb bijzonder genoten van het prinsessen verhaal. Lieve groet, Erik