Ik ben mezelf aan het coachen naar mijn doel van een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Niet alleen in mijn verstand, maar vooral in mijn gevoel. In mijn zoektocht naar zelfliefde gebruik ik mijn wens, van een man in mijn leven te hebben, als spiegel.
Voor een uitgebreide uitleg verwijs ik naar mijn eerste blog ‘ik ben fantastisch’. Voor een overzicht van alle blogs ‘zelfontdekking’.
Wow, wat een maand! De maand mei 2014 ging over mij! Het lijkt wel alsof er een klein jaar in deze maand werd gepropt. En omdat het als lang voelt en in werkelijkheid heel kort was wil ik graag even terugblikken.
Mijn proces vieren.
Medio maart mocht ik mij voorbereiden op de komst van mei. Toen ontmoette ik een man en werd verliefd. Ja, voor de oplettende lezer van mijn blogs, dat is vóórdat ik deze blogs begon…
Deze man nodigde me uit om naar de ‘Efteling’ te gaan. Daar vond ik mezelf bij de diverse achtbanen.
En al gauw stond ik in de rij om één voor één mijn angsten te overwinnen.
Behoeften aan …, bij mezelf blijven, niet jagen, wat wil ik, leven vanuit de ander, de angst voor afwijzing, niet durven voelen, vertrouwen, de angst om in de steek gelaten te worden, de angst voor iets dat er niet is, ik ben niet mooi of leuk genoeg, ik ben het niet waard en nog meer…
Wat gebeurde er allemaal?
Vanaf het moment van de ontmoeting werd ik gestalked door een dagdroom. 
Deze dagdroom kwam in april meerdere malen per dag mijn aandacht opeisen. De droom had mij in zijn macht.
De droom van hij en ik samen hand in hand op het strand. Dat was het. Meer was het niet. En het was gelijk ook zooohoo veel.
Eind april was was deze dagdroom samen met een andere gebeurtenis het onderwerp van gesprek tussen mij en een heel dierbare vriend, die mij in het verleden wel vaker uit een vicieuze cirkel heeft gehaald.
Hij vroeg mij wat ik uit die droom haalde. Welke behoefte er voor mij lag. Samen ontdekte we dat ik een behoefte had om me gesteund te voelen.
En bij die ontdekking besloot ik voortaan mezelf te steunen. Zodat er niet langer de noodzaak was om het ergens anders te halen.
De droom verdween. Ik had nog steeds gedachten aan hem, maar het stalken was gestopt. En nu was het mei. En pas begin mei zag ik hem weer. Vanaf toen was er ook echt contact.
Ik had natuurlijk mezelf beloofd niet meer te jagen. Maar helemaal niets doen is ook niet mijn ding. Wat wil ik? Ik wil het moment van elkaar ‘zien’ benoemen. Delen. Alleen dat. Kan ik dat? Kan ik mijn energie bij mij houden? Kan ik hem, zonder een doodklap te geven, aantikken?
Ja, dat kan. Heel voorzichtig nam ik het initiatief. Want initiatief nemen past wel bij mij…
Het initiatief nemen EN geduld oefenen valt me zwaar. Het maakt een hoop los.
In mei vinden we verbinding… We hebben contact. Het gaat hard… Ik schrik ervan…
Dat wat ik wil, overkomt me… Wat??
Wat nu?? Ben ik er wel klaar voor? Hou ik genoeg van mezelf? Kan ik bij mezelf blijven?
De strijd in mij gaat los. Het gaat niet snel genoeg! Het gaat te snel!
Nou, lekker dan…
Dat beetje balans dat ik eerder ergens in mij gevonden had is weg. Wankel, onzeker en in twijfel voel ik gerommel rond mijn hartstreek. Pfff…
Ik voel.
Dit is een fase die ik normaal graag oversla. Ik hou hier niet van. Ik heb geen controle. Ik hou niet van dit onzekere gedoe. En wat niet helpt is dat hij ook geschrokken is. Ook hij is zichzelf tegengekomen. En hij wil even de tijd… Op adem komen… Hij wil ruimte…
Zo, mevrouw Hille!
Jaaahaaa, dat oude trauma is je wel bekend. Voel je je niet gewenst? Afgewezen? En zonder vertrouwen?
Voor het eerst in mijn leven vond ik me in deze situatie in een staat van bewust/onbekwaam en/of bewust/bekwaam. Ik ga er dapper en onzeker doorheen…
En ik leerde dat ik niet dood ga als ik gewoon het gevoel laat zijn.
Omdat ik hooggevoelig ben en dus gevoelig voor de ander, schoot ik bij het horen van zijn verhaal in mijn coachingsrol. Ergens is er iets in mij dat denkt: als HIJ nou niet meer twijfelt, als hij nou weet wat Hij wil, als HIJ zich nou goed voelt, dan heb IK rust, dan ben ik weer oké.
Suf!
Niet doen Fem! Daar ga ik dus mee stoppen… Eh, stoppen! Fem, stop! STOPPEN!!
Dat werkte dus niet! Het was dwangmatig. Ik deed mijn best om niets te doen, maar daardoor deed mijn hele lijf pijn. Stress. Die ene vriend maar weer even bellen. Ik zit weer vast in mijn cirkel!
Hij helpt mij uit mijn cirkel.
Moet ook leuk zijn voor mijn vrienden. Kunnen ze eindelijk gewoon eens hun verhaal bij mij doen…
Medio mei krijg ik in een meditatie het volgende beeld te zien.
Ik ben met de man ‘van mijn dromen’ in een ruimte. Er is een altaar…
We lopen samen naar het altaar. Er staat een man in een gewaad… Echt waar? Gaan we trouwen?
Nou, we zijn er in ieder geval niet op gekleed.
Ik kijk opzij en kijk naar hem…
Hij wordt bij mij weggetrokken door iets of iemand anders. Hij kijkt mij angstig en met een vraagteken op zijn gezicht aan. Ik heb ook een vraagteken op mijn gezicht, maar dan meer in de trend van:
Dit is echt jouw dingetje! Mag je lekker zelf oplossen lieve schat! Doei!
Ik zwaai en ik laat hem zonder pardon gaan.
Ik realiseer mij dat mijn drang om hem te redden, het dwangmatig coachen er niet meer is. Fijn.
Maar ik sta nog voor dat altaar. Ik ben blijkbaar nog niet klaar. Dan komen er oude wijze mannen, van die druïdes, om mij heen staan.
Getver! Ze trekken mij een trouwjurk aan!
Zijn ze helemaal besodemieterd!
Rot even heel gauw op!
En ik probeer met man en macht die jurk uit te trekken.
Als ik iets beter kijk trekken ze mij die jurk niet aan, maar komt de stof van de jurk vanuit mijn eigen huid, mijn eigen zijn.
Ik ben in de war. Ik sta in mijn eentje voor het altaar. Er is geen man. Waarom zou ik een trouwjurk aantrekken? Geen man, geen jurk!! Toch?
Wat is het eigenlijk voor jurk?
Ik voel… Ik voel… Het voelt als…
Wauw! Het is een jurk van zelfliefde. Trouw aan mezelf!
Heb ik nou echt mijn hele leven al geweigerd deze jurk te dragen omdat er geen ‘juiste’ man was?
En de ‘juiste’ man komt niet, zolang ik deze jurk, van zelfliefde en trouw aan mezelf, niet draag!
Whahahahahaha! Lekker dan!
Weet je wat? Ik hou hem aan! En ik doe hem ook gewoon niet meer uit!
En terwijl ik al deze stukken in mezelf tegenkom. Kom ik erachter dat ik niet weet wat ik zelf wil. Hoe IK me wil gedragen. Ik leef en denk vanuit wat de ander nodig heeft om zich goed te voelen. Welke keuzes zou ik maken, los van hem? Ik wil los van hem. Ik wil vrij zijn. Autonoom. Onafhankelijk. Samen…
In mei kwam ik ook in contact met een haptonoom in opleiding. Zij deed een oefening met mij die insloeg als een bom. Met haar ontdekte ik dat ik een fysieke reactie heb wanneer zij ook maar 1 centmeter wegbewoog van mij. Ik verkrampte. Mijn hele lijf deed pijn en dan vooral mijn benen. Alle andere bewegingen deden mij niets, ook niet als ik zelf wegbewoog.
Natuurlijk was ik zo niet in staat om onafhankelijk te zijn. Ik leefde met angst in mijn lijf om in de steek gelaten te worden. Deze pijn was terug te voeren naar mijn geboorte waar ik bijna verlaten werd door mijn moeder, slagaderlijke bloeding, en naar een moment toen ik een jaar of 6 was en mijn vader bij ons gezin wegliep.
De man waar ik verliefd op werd heeft mij gevraagd om ruimte. Ik wil het hem zo graag geven. Maar met alle wil van de wereld lukte het mij niet. Gevangen in het gevoel in de steek gelaten te worden.
Ook deze angst ben ik aangegaan. Het loslaten van de angst geeft MIJ ruimte.
Afgelopen week kwam hij in gedachten bij mij om te zeggen dat hij iemand tegen was gekomen die zijn hart sneller deed slaan. Hij zou voor haar gaan. Hij was gelukkig zonder mij…
Wauw! Ik vond het alleen jammer. Geen paniek. Geen drama. Geen ter aarde stortend gevoel van in de steek gelaten te worden…
Ik voel me vrij.
Verder ben ik deze mei een aantal zaken met betrekking tot mijn zelfbeeld aangegaan. De behoefte aan controle kwam ik tegen. De behoefte aan drama. Bijna dagelijks ontving ik inzichten om negatieve energieën in mij te schonen. Ik ontdekte een grote beperkende energie in mij die er was door de overdracht van ouder op ouder. De oorlog en daarna de koude oorlog brachten reëel gevaar voor mijn opa, oma en ouders. Het gevoel dat er iets is dat ik niet kan zien en achter mij aanzit, gevaarlijk kan zijn, zorgde dat ik altijd alert ben, waakzaam. Omdat ik weet dat ik deze niet reële gedachten heb, negeerde ik ze altijd. Ik negeerde trouwens ook de reële gedachten…
De wens om al deze dingen te verwerken gaven mij deze maand de inzichten en heling.
Door mij op afstand te houden, omdat hij ruimte nodig had voor zichzelf, nam ik de ruimte om hetzelfde te doen. Deze mooie man maakte de pijn en angsten in mij waarneembaar voor mij. Ik kon erbij.
Vanaf medio maart tot en met mei 2014 kwam ik dus het volgende tegen en heb er iets mee gedaan:
mezelf steunen, voorzichtig contact maken, fase van verliefd zijn beleven met al zijn onzekerheid, levensthema’s afwijzing en vertrouwen, zelfliefde en trouw zijn aan mezelf, vrij maken van angsten en nog meer onbenoemde zaken die ook nog aan de orde kwamen.
Geen idee wat er aan de hand is, maar de man is een engel. Deze man ‘van mijn dromen’ is in ieder geval niet een gewone passant. Hij brengt mij heling en activatie.
Hij nam me mee naar de Efteling. En we zijn begonnen bij de achtbanen. What a rush!!
Zouden we straks nog zin en tijd hebben voor het sprookjesbos…?
In mei leggen alle vogels een ei. Mei was vruchtbaar.
Ik voel de vrijheid om te doen waar IK zin in heb. Mijn avontuur…
Wat deed mei voor jou?