Ik coach mezelf naar mijn doel van een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Niet alleen in mijn verstand, maar vooral in mijn gevoel. Voor een uitgebreide uitleg verwijs ik naar mijn eerste blog ‘ik ben fantastisch’. Voor een overzicht van alle blogs ‘zelfontdekking’.

Deze week kreeg ik een belletje van mijn zus dat mijn vader met 120 km/uur ten val was gekomen met zijn vol bepakte motorfiets op de A3 in Duitsland. Hij zou in een ziekenhuis liggen, maar we wisten niet precies waar. Samen met mijn zus en mijn oom, de jongste broer van mijn vader, en met de mentale ondersteuning van háár man en zíjn vrouw besloten wij, na een korte nacht, mijn vader op te zoeken in Duitsland. Een enkele reis van 6 uur rijden.
We besloten er individueel en gezamenlijk een dagje uit van te maken.

Even een stukje geschiedenis betreffende de verhouding tussen mijn vader en mij. Ik was een papa’s kindje. Ondanks dat  mijn vader mij niet wenste, meer anti wenste, en mij afwees, diverse momenten in mijn leven, was ik volgens velen (ook mijn zus) altijd zijn favoriete dochter. Ik heb, als 8 jarige, mijn vader voor mijn ogen van 9 meter naar beneden zien vallen. Diverse keren in mijn leven ben ik gebeld door politie of ziekenhuizen dat mijn vader het ‘goed’ maakte :-p.
Mijn vader heeft altijd een grote rol in mijn leven gespeeld, met mijn studie Elektrotechniek stapte ik in en over zijn voetsporen. Hij was mijn held.
Echter toen ik ging scheiden van de vader van mijn kinderen vond ik dat mijn vader, bij de verbouwing van mijn nieuwe huis, een te grote rol in mijn leven speelde. Er ontstond afstand.
Later heeft het deel van mij dat politievrouw is, gevonden dat de afstand dusdanig groot moest zijn dat ik geen contact meer met hem wilde. En ook als ik geen politievrouw was geweest hadden wij niet langer contact gehad.
En ik voelde mij er goed bij. In diverse gesprekken met verschillende mensen ontdekte ik dat ik mijn vader kon vergeven. Echter kon ik zijn gedrag en het in mijn ogen geen verantwoordelijkheid voor dat gedrag nemen niet verenigen met een vriendschap met hem. Dus het voelde goed om geen contact te hebben.

Het ongeluk. Het ongeval van mijn vader deed me meer dan ik van te voren had in kunnen schatten.  En qua timing past zijn ongeluk in mijn zoektocht naar geluk.
Afgelopen maand was ik erg bezig met het onderwerp ‘buigen voor mijn ouders’, een onderwerp binnen famielieopstellingen (een methode om tot inzicht en heling te komen). Toen ik er een jaar geleden voor het eerst van hoorde, van te moeten kunnen buigen voor je ouders, kreeg ik een heftige allergische reactie op het hele idee. Ik werd van het idee om te buigen voor mijn ouders zelfs boos. Ik zou van mijn leven niet knakken voor mijn ouders. Mijn hoofd op het hakblok leggen…

De afgelopen maand ontdekte ik dat ik erg veroordelend ben naar mijn ouders. En trouwens ook naar mijn zusje. In een gesprek met een goede vriend kreeg ik te horen dat hij het opvallend vond dat ik naar niemand veroordelend ben. Daarin gaf hij mij de aantekening dat mijn familie daar blijkbaar de uitzondering waren. Hij veroordeelde mijn familie graag, maar ik won het van hem.
Ik liet wat hij mij vertelde binnen komen.
De boodschap van de informatie die in het veroordelen van mijn ouders zat was enorm. Ik veroordeel mezelf. Dag in dag uit veroordeel ik mezelf.

Let maar op. Wijs een vinger naar een ander en drie vingers wijzen naar jezelf.
Het was mij gelukt om vreemden, vrienden, kennissen, collega’s en buren nauwelijks meer te veroordelen. De buitenlaag van mijn zijn is verenigd met liefde, voor mezelf en anderen.
Maar in de kern…

Hoe kon ik nou buigen voor díe man. Voor mijn vader. De idioot die onacceptabel gedrag vertoonde. Die ziek op de bank zit te studeren op het ontstaan van navelpluis. (oordeel op oordeel op oordeel)
Ik ben beter dan dat, ik ga echt niet buigen voor hem. Terwijl ik het zo veel beter doe dan hem, ga ik toch niet buigen voor hem? Buigen is voor mietjes. Ik ga me niet kleiner maken. En ik leg zeker niet mijn hoofd op het hakblok.

De energie van het stukje hierboven gaat over onmacht, strijd, vechten, overleven en dus veroordelen. Natuurlijk kan je, wanneer je verbonden bent met deze energie, niet buigen. En toen gaf een vriendin mij een ander perspectief.
,,Wat nou als jou meiden op jou en jouw leven zouden neerkijken? Wat nou als zij niet zouden kunnen buigen voor jou? Kijk wat je voor hun doet? Misschien doe je sommige dingen volgens hun niet helemaal goed, maar je verdient toch hun respect? Vanuit jouw positie, kijkende naar je kinderen, verdienen jullie het toch dat zij respectvol kunnen buigen voor jou?”
Ze heeft gelijk.

Pap,
Mam,
Ik buig voor jullie. Ik dank jullie voor het leven. Voor de lessen. Voor mijn basisuitrusting. Ik dank jullie voor het ondersteunen van mijn zijn. Voor het ontkennen van mijn zijn. En natuurlijk zie ik dat jullie worstelen met jullie eigen stukken. Ik wens jullie veel liefde, wijsheid en inzichten bij het nader tot je eigenheid komen. Jullie hebben mijn respect. Ik hou van jullie.

Toen stond ik op eigen benen. Ik ben vrij en onafhankelijk van mijn ouders. Liefdevol naar mezelf.
En natuurlijk stap je dan in de auto om heen en weer naar een ziekenhuis in Duitsland te rijden.

Mijn vader is nu veilig thuis. Het is goed. Het gaat goed met hem.

Met mij gaat het ook goed. En toch ook niet. Er is meer los gekomen tijdens dit ongeluk. Gelukkig kan en doe ik er wat mee.
Ik schuif het schrijven er over wel door naar een volgende keer. Geluk bij een ongeluk (deel 2)