Ik coach mezelf naar mijn doel van een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Niet alleen in mijn verstand, maar vooral in mijn gevoel. Voor een uitgebreide uitleg verwijs ik naar mijn eerste blog ‘ik ben fantastisch’. Voor een overzicht van alle blogs ‘zelfontdekking’.

Twee/drie weken terug kreeg ik een belletje van mijn zus dat mijn vader met 120 km/uur
ten val was gekomen met zijn vol bepakte motorfiets op de A3 in Duitsland. Op dat moment wisten we dat hij in het ziekenhuis lag, maar niet precies waar. Samen met mijn zus en mijn oom, de jongste broer van mijn vader, met de mentale ondersteuning van haar man en zijn vrouw besloten wij na een korte nacht mijn vader op te zoeken in Duitsland. Het werd een dagje uit, waarbij we uiteindelijk in totaal meer dan 12 uur in de auto zouden zitten. Mijn vader mochten we meenemen vanuit het ziekenhuis.

Mijn vader is nu veilig thuis. Het is goed. En toch ook niet. Ik kwam na het telefoontje van mijn zus mezelf tegen.
Er bekroop mij sinds het eerste nieuws een naar gevoel. Een verdriet. Het is het verdriet van eenzaamheid. Het verdriet van alleen.
Wow, bij het benoemen van het verdriet golft het gevoel en de bijbehorende emoties door mijn zijn. Ik mis een maatje in mijn leven.
Mijn drie beste vriendinnen en ook mijn ex-man doen hun best om het gemis op te vangen. Zelf gebruik ik bijvoorbeeld Facebook om het gemis te vullen.
Gelukkig laten hordes lieve mensen me weten dat ik niet alleen ben. Toch is het blijkbaar niet genoeg.
Ik heb een heerlijk leven. Ik heb het in mijn eentje best voor elkaar. Toch moet ik toegeven dat er ergens een groot gat van behoefte ligt.

Terwijl mijn zusje en mijn oom na het nieuws en na ons daguitje naar huis gaan en tegen hun partner aankruipen in bed, ga ik nog maar even naar een verjaardagsfeestje.
Het maakt niet uit of ik op een feestje met mensen ben of alleen thuis in bed lig, ik voel me alleen. Op het feestje mag ik een paar keer mijn verhaal doen. Er zijn lieve mensen die mij een dikke vette knuffel geven. Die blij zijn dat ik er ben. Ik ervaar het vangnet. Ik ben geliefd en dat voel ik. En ik heb de mensen om me heen lief.
Ook voel ik dat de schreeuwende wens om niet alleen te zijn me weerhoud om te genieten in het moment, van het moment. Het lijkt me als een soort van depressiviteit te koesteren, te aaien.

Ik heb het vaker, een lichte angst om naar huis te gaan, naar dat lege bed. Ik heb het als ik weer stukken stoffelijk overschot van het treinspoor heb moeten halen. Of toen ik midden in de nacht door de een bezorgde medewerker van de meldkamer werd gebeld omdat ze me kwijtwaren en er collega’s met getrokken wapen naar mij zochten in een leeg pand. Niks aan het handje, maar wel de rest van de nacht met het licht aan geslapen. In mijn werk als Forensisch Onderzoeker zijn er genoeg momenten dat ik aan pijn en leed van anderen word bloot gesteld en mezelf dan eenzaam in mijn eigen bed vind.

Het lijkt een verband te hebben met een behoefte. En tot nu toe heb ik alle behoeftes die ik tegenkwam, die mij in de weg zaten, die mij afhankelijk maakte van de grillen van anderen, in mezelf gevonden. Ik heb de behoefte zelf gevuld.
De afgelopen 3 jaar ben ik zo bewust al mijn behoeften aangegaan. Ik heb geheeld, getransformeerd en losgelaten. Ik hou meer van mezelf dan ooit. Alles waar ik me afhankelijk opstelden ten opzichte van een ander om mijn behoefte te vullen geef ik nu mezelf.
Maar mezelf strelen, tegen mezelf aanliggen, of vrijen met mezelf haalt het niet bij wat die ene man, mijn maatje, mijn lover, mij kan geven. En geen van mijn vriendinnen, vrienden, kennissen of wie dan ook, anders dan HIJ kan mij dat geven. Het alleen zijn doet gewoon pijn.

Getver jongens! Hoe laat ik dit nou los!!!???
Met mijn hele stoere zijn ben ik zo vaak weggelopen van dit gevoel. Heb ik keer op keer bewezen dat ik het alleen kan. Met kracht neergezet dat ik gelukkig ben. Afgedwongen dat ik gelukkig ben.
Ben ik weggegaan van het gevoel door mezelf in een relatie te storten.
Ik ben toe aan de flow van geluk.
Magie!
De angst voor het gevoel houd me weg bij de flow van ervaren van geluk, plezier en genieten.
Vind ik mijn geluk bij mijn ongeluk?
Ik ervaar nu dat ik het mezelf verboden heb om me alleen en eenzaam te voelen. Waardoor ik er blijkbaar voor zorg dat ik van dat gevoel wegblijf. Daar ben ik goed in geworden. Daar ben ik zo goed in geworden dat ik het antwoord niet 1, 2, 3 heb.

Het beeld dat mij hierin blijft achtervolgen is het volgende. Het beeld van een blote mannenrug in mijn bed. Een brede naakte schouderpartij. En daar kruip ik dan bij in bed. Dan druk ik mijn neus tegen de zachte huid daar precies tussen zijn schouderbladen.
Oooh, wat een heerlijk gevoel moet dat zijn. Als ik dat beeld doorvoel biggelen er tranen over mijn wangen. Ik wens dat zo graag.
Ik spreek er met een collega over en die vind het heel normaal dat ik dat wens. Dat gevoel wil toch iedereen. Ik laat zijn antwoord tot mij doordringen en probeer te accepteren dat iedereen en ik dus ook dat gevoel wens. Dat het een behoefte is die niet geheeld hoeft te worden.
Het lukt me niet…

Die middag zie ik een vriendin. Zij vraagt mij wat voor gevoel het dan precies is wat ik zo heftig wens. Wat voor gevoel ik dan heb als ik met mijn neus tussen de schouderbladen van een man verdwijn. Ik moet heel even voelen voordat ik antwoord.
Het is een gevoel van thuis. Het beeld staat symbool voor een gevoel van thuiskomen. Het gevoel van thuiskomen bij mezelf. De vriendin geeft aan dat het toch wel raar is dat ik iemand anders nodig heb om het gevoel, van thuiskomen bij mezelf, te kunnen voelen. Ja, dat is raar.
En terwijl we het erover hebben is mijn ‘zijn’ al het helingsproces ingegaan. Soms is een inzicht voldoende om een magische verandering in gang te brengen.

Ik breng mezelf voortaan thuis. Als ik na een nare zaak naar bed ga is er geen noodzaak van een man in mijn bed te moeten hebben. Dat is fijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor de man die daar misschien ooit komt te liggen. Je wil zo’n aap, het voeden van het gapende gat van iemands behoefte, toch niet op je schouder hebben.

Tot over twee weken!