De komende tijd coach ik mezelf naar mijn doel van een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Niet alleen in mijn verstand, maar vooral in mijn gevoel.
Voor een uitgebreide uitleg verwijs ik naar mijn eerste blog ‘ik ben fantastisch’. Voor een overzicht van alle blogs ‘zelfontdekking’.

In het verleden heb ik diverse wensen ‘als vanzelf’ laten ontstaan.
Zo ben ik technisch rechercheur geworden, ben ik op het pad van energetisch therapeut gezet en ben ik uiteindelijk gevraagd om coach te worden bij de politie.

Zo heb ik ook ‘met man en macht geduwd en getrokken’ om dingen te laten ontstaan die ik in mijn hoofd had. Zo kreeg ik als 6 jarige in mijn hoofd dat ik elektrotechniek wilde gaan studeren en daar heb ik voor geknokt. Ik wilde graag twee kinderen en heb het bij de vader van mijn meiden zowat afgedwongen.
Als je echt iets wil, dan zal je je schouders eronder moeten zetten. Je zal op je doel af moeten gaan. Het is een kwestie van je uit de naad werken, je best doen en net nog even iets meer geven. Je kan het!!!!

Pfff!!!

Ik heb dus beide gedaan. En ik kan het ook beide, creëren als in laten ontstaan EN creëren met kracht. Dat creëren als in laten ontstaan is me tot nu toe vooral overkomen. Het is niet ontstaan met díe intentie.
Het is meer dat ik een wens had, dat ik er kracht achter had gezet, dat ik merkte dat het niet van de grond kwam, losgelaten en een paar maanden later… Voilà!
Mijn creëren als in laten ontstaan ontstond dus vanuit een mislukte poging tot creëren met kracht. En dat zou ik dus graag anders willen.

Ik wil dus graag bewust creëren, dat alles ‘als vanzelf’ naar mij toekomt. Oké…???!!!

Dat kan ik dus helemaal niet!!!! Zodra ik namelijk weet wat ik wil ontstaat er een borrelende bruisende krachtbron in mij en borrelt het ‘trekken en duwen’ uit al mijn poriën, van uit mijn tenen tot mijn kruin.

Gelukkig is mijn ‘zijn’ mij goed gezind…
Ik heb op het moment geen idee wat ik precies wil…!!! Dobber, dobber, dobber…

Geen focus, geen richting, geen idee…!!! AAAAAAAGGGHHHHHH!!!!
Geloof mij!! Als je dat niet gewend bent voelt het alsof je niet goed bezig bent.
Mensen streven mij voorbij. Maken carrière. Verwezenlijken hun dromen.
Ze roepen me toe; ,, Doe mee Fem! Je kan het! Zet een doel en zet je schouders eronder!!”

En de innerlijke strijd is opnieuw losgebarsten…
Ik wil dat ook! Ik wil focus! Dan kan ik met kracht mijn doel najagen!!

NEEE! Dat wil ik niet! Ik wil dat het als vanzelf naar mij toekomt!!

Getver!!!
Als ik heel eerlijk ben, dan ben ik gewoon jaloers op die krachtige mannen en vrouwen om mij heen die met focus, kracht en bergen energie hun doel achterna jagen.

Hoe zet ik dit in het juiste perspectief? Waar zit voor mij de winst?

Terwijl ik hier dobber. Beeld ik mij in dat ik in een kano zit. Ik probeer hier op een breed stromende rivier, met snel avontuurlijke en langzaam gemoedelijk stromen, mijn balans te vinden en te houden. Ik weet niet waar ik heen wil. Ik heb geen doel voor ogen.
Terwijl ik hier enigszins moedeloos ronddobber komen zeer vermoeide tegenliggers mij tegemoet. Met grote kracht roeien ze tegen de stroom in. Ze willen graag terug naar dat waar ze al geweest zijn. Ze hebben geen zin in nieuwe plekken. Ze willen terug naar dat wat ze kennen.
Ik zeg ze gedag en wens ze sterkte. Ik krijg bijna zin om ze aan te moedigen. Moedig en vol blessures roeien ze door.
Misschien kijken 1 of 2 me minachtend aan. Vol oordeel omdat ik hier maar een beetje ronddobber.

Achter me hoor ik een groep kirrende, gierende, lachende en schreeuwende kanoërs aankomen. Ze gaan me met een rotgang voorbij. Een aantal van deze doelbewuste sterke kanoërs schreeuwen mij toe: ,,Kom mee! We gaan die kant op! We willen daar heen! Kom mee!!”
Wauw wat zien zij er gaaf uit. Ze zitten op de snelle avontuurlijke stroom. Ik zie hun spieren.
Jeetje wat zien zij er krachtig uit!
Ik ben jaloers…
Terwijl ik hier dobber en naar hun kijk heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe. Dat ik niks waard ben. Ik heb geen doel en ik hang dus maar doelloos rond.

Blijkbaar zit ik een aantal kanoërs in de weg. Ze mopperen op mij. Willen dat ik wegga. Ze willen dat ik de stroom verlaat, mijn baan. Ze roepen om mijn ontslag…
Ik voel me kleiner worden en heb de neiging om een willekeurige kant op te gaan roeien. Krachtig! Zodat de mensen kunnen zien dat ik me ook krachtig in kan zetten. Zodat ik weer hun waardering kan krijgen.

Gelukkig heb ik een vriendin naast me varen. We kijken elkaar aan. Zij is mijn spiegel. We zitten in hetzelfde schuitje. We zien elkaar. En ontdekken dat het onze eigen houding is die ons klein maakt.
Dat dobberen is een keuze. En het is ook allang geen dobberen meer. We hebben ondertussen lol in het bewaren van de balans. Onze haren blijven droog. Onze kano is de laatste tijd geen één keer omgeslagen. We zijn nagenoeg blessure vrij.
En de stroom waarop we zitten brengt ons naar nieuwe plaatsen. We bewonderen onze omgeving. Kleine details op onze reis doen ons verwonderen. We rechten onze rug en voelen ons trots.

Het mopperen verstomt, een kanoër met focus gooit de rem erop en laat zich inspireren door onze moeiteloosheid. En zo ook worden een aantal mensen onderweg naar het verleden geïnspireerd om zich te verplaatsen naar het ‘hier en nu’.

Ik wens een liefdevol, succesvol en moeiteloos leven. Het moeiteloze tot een kunst verheffen en daarmee het succesvol overtreffen is in deze symboliek simpel. Go with the flow!
Naast de stroom van van het leven is er ook zoiets als het windje mee…

Flexibel en gedragen door de wind ga ik overstag. Ik heb mijn weg gevonden. Creëren als in laten ontstaan combineren met creëren met kracht!! Ik vaar met de stroom mee, windje in de rug en benieuwd wat het leven mijn gaat brengen.
Hahaha!! Fun, here I come!!!
I love my life!